ارزیابی انواع سطح تماس در ایمپلنت های جراحی مفصل ران

پروتزهای دارای سطح تماس فلز-پلی اتیلن یکی از شناخته شده ترین پروتزها در عمل مفصل ران ( آرتروپلاستی ) هستند. اما ساییدگی پروتزهای فلز-پلی اتیلن در اثر فعالیت بدنی باعث مطرح شدن انواع دیگری از پروتزها شد. پروتزهای مفصل ران مانند فلز-پلی اتیلن، سرامیک-سرامیک، فلز سرامیکی-پلی اتیلن و فلز-فلز هرکدام طرفداران و منتقدانی دارند. با دانستن فواید و مضرات هر نوع پروتز، برای هر بیمار با توجه به سن و میزان فعالیت، باید مناسب ترین نوع پروتز انتخاب شود.

پروتزهای سرامیک-سرامیک

پروتزهای سرامیک-سرامیک بسیاری از مشکلات ناشی از ساییدگی پروتزهای پلی اتیلنی را ندارند. پروتزهای سرامیکی نسبت به تمام پروتزهایی که تاکنون مطرح شده اند ساییدگی کمتری ایجاد می کنند. البته این پروتزها اشکالاتی را نیز دارند. در پروتزهای سرامیکی ممکن است سر استخوان فمور دچار شکستگی شود. به بیمارانی که پروتزهای سرامیکی در مفصل آن ها استفاده شده است توصیه می شود فعالیت شدید بدنی انجام ندهند. پروتزهای سرامیکی بیش از سایر پروتزها، صدای جیرجیر در اثر حرکت ایجاد می کنند. اگر پروتزهای سرامیکی بعد از جراحی دچار این مشکلات (شکستگی و تولید صدا) شوند، نمی توان آن ها را با جراحی تعویض مجدد، با پروتز فلز-پلی اتیلن جایگزین کرد؛ زیرا ذرات بسیار ریزی که از این پروتزها در بافت بدن باقی می ماند، ممکن است پلی اتیلن موجود در پروتز جدید را تجزیه کند.

فلز سرامیکی شده-پلی اتیلن

پروتزهای نوع فلز سرامیکی شده-پلی اتیلن مزیت های سرامیک و فلز را هر دو با هم دارند. این نوع پروتزها مانند پروتزهای سرامیکی دچار شکستگی در سر استخوان فمور نمی شوند؛ از طرفی به خاطر وجود سرامیک، ساییدگی کمتری نسبت به پروتز فلزی ایجاد می کنند. در واقع در فلز سرامیکی شده، سطح فلز با یک لایه نازک سرامیک پوشیده شده است. این نوع پروتز برای بیمارانی که به فلز حساسیت دارند مناسب است و از لحاظ ساییدگی سطوح نیز ویژگی های مطلوبی دارد. از آنجایی که این پروتزها جدید هستند، در مورد نتایج استفاده بالینی از این نوع پروتز در طولانی مدت هنوز اطلاعاتی در دست نیست. اما نتایج استفاده از این پروتزها در عمل مفصل زانو، موفقیت آمیز است.

جراحی ماهرانه و عمر طولانی پروتزهای فلز-فلز

پروتزهای فلز-فلز اگر در هنگام عمل مفصل به طور صحیح و ماهرانه جایگزین شوند، گاهی حتی بین 30 تا 40 سال نیز دوام می آورند و هیچ استئولیزی ایجاد نمی شود. پروتزهای فلزی با داشتن اندازه بزرگ سر توپی مفصل و گردن کوچک، بسیار پایدار و مقاوم هستند. مشکل این نوع پروتزها هنگام قرار گرفتن در مفصل ران ظاهر می شود، به خصوص اگر به عنوان بخش کاسه مفصل به کار بروند. پروتزهای فلزی اگر بیش از حد افقی یا عمودی و یا مایل به جلو یا مایل به عقب قرار بگیرند ساییدگی بیشتری ایجاد می کنند. این ساییدگی باعث واکنش در محل پروتز می شود که به بافت های اطراف آسیب وارد می کند. علاوه بر این، حضور یون های فلزی در خون ممکن است باعث آسیب به کبد و یا قلب شود.

منابع

http://www.orthoteam.com/