هنگام جراحی تعویض مفصل ران، ساقه ایمپلنت در داخل استخوان ران فرو می رود. سپس بخش توپی سر استخوان ران روی ساقه قرار می گیرد. بخش کاسه مفصل نیز در استخوان استابولوم لگن ثابت می شود. برای تثبیت اجزای ایمپلنت روی استخوان روش هایی وجود دارد. انتخاب نوع روش تثبیت ایمپلنت نقش مهمی در عملکرد و طول عمر مفصل در آینده خواهد داشت.
تثبیت ایمپلنت را می توان به عنوان یکی از جنبه های بیومکانیکی مفصل نیز مورد توجه قرار داد. اگر روش تثبیت ایمپلنت درست انتخاب نشود احتمال بروز مشکلاتی مانند لق شدن، تخریب و یا در رفتن مفصل وجود دارد. تثبیت مفصل می تواند با سیمان استخوانی و یا با استفاده از ساختارهای دیگر انجام شود.
انتخاب روش تثبیت ایمپلنت به فاکتورهای مختلفی مانند کیفیت استخوان بیمار بستگی دارد؛ جراح از بین این روش ها مناسب ترین روش را برای بیمار انتخاب می کند.
استفاده از سیمان استخوانی
در این روش اجزای مفصل با سیمان استخوانی تثبیت می شوند. سیمان استخوانی از ماده پلی متیل متاکریلات ساخته می شود. موفقیت این روش به نحوه انجام آن بستگی دارد. به طور معمول اگر جراحی به صورت آرتروپلاستی کامل انجام شود، استفاده از این روش بهتر نتیجه می دهد. ایمپلنت های سیمانی در بیمارانی که سن بالا و فعالیت کمتری دارند موفقیت بیشتری را نسبت به بیماران جوان به همراه دارد.
مزایای ایمپلنت سیمانی
- ایمپلنت های سیمانی، فضاهای خالی را پر می کنند و بنابراین با استفاده از آن ها، انحراف اندکی که ممکن است در هنگام عمل ایجاد شود قابل اغماض هستند.
- مفصل سیمانی استحکام بیشتری دارد و بیمار زودتر می تواند وزن خود را روی مفصل تازه جراحی شده بیندازد و راه برود.
- سیمان استخوانی مانند لایه ای محافظ و ضربه گیر بین بخش محکم فلزی ایمنپلنت و استخوان سست بیمار قرار می گیرد.
معایب ایمپلنت سیمانی
- قرار دادن سیمان استخوانی خمیری داخل حفره مغز استخوان در هنگام جراحی ممکن است باعث اختلال در گردش خون شود.
- سیمان استخوانی به مرور فرسوده می شود، ترک می خورد و بعد از مدتی ممکن است لایه موجود بین ایمپلنت و استخوان به کلی از بین برود.
روش‌های تثبین ایمپلنت بدون سیمان گذاری
در دهه های گذشته روش های جدید و غیرسیمانی برای تثبیت ایمپلنت ابداع شده اند. بیشتر این ایمپلنت ها بزرگ تر و بلندتر از ایمپلنت های سیمانی هستند. این نوع از ایمپلنت ها دارای منافذی هستند که به استخوان اجازه رشد می دهد.
ایمپلنت های غیرسیمانی برای پایداری بیشتر نیازمند رشد استخوان جدید هستند. به همین خاطر دوره بهبودی بعد از جراحی زمان بیشتری طول می کشد. ایمپلنت های غیرسیمانی برای افراد مبتلا به پوکی استخوان توصیه نمی شود. افرادی که ایمپلنت غیر سیمانی دریافت کرده باشند زودتر می توانند راه بروند. این نوع ایمپلنت برای بیمارانی که فعالیت بیشتری دارند مناسب تر است.
ایمپلنت های تلفیقی
در این تکنیک تثبیت ایمپلنت، از تلفیق هر دو روش استفاده می شود. به طوری که بخش ساقه مفصل با مواد سیمانی در استخوان فمور قرار می گیرد و بخش کاسه ای مفصل (استخوان استابولوم) بدون مواد سیمانی تثبیت می شوند.
منبع:
