ارتباط بین روش جراحی و عوارض عمده جراحی در بیمارانی که تحت آرتروپلاستی مفصل لگن قرار می گیرند

آرتروپلاستی مفصل لگن (THA) بیش از هر روش دیگر، بیماران مبتلا به آرتروز مفصل هیپ (مفصل ران) را قادر می سازد تا کیفیت زندگی خود را بهبود بخشند.

الگوی Total Hip Arthroplasty بیش از ۲۰ سال مشابه بوده است، بحث فعلی پیرامون نوع روش جراحی است:

1. Lateral یا جانبی.
2. Posterior یا خلفی.
3. Anterior یا قدامی که روش جدیدتری است.

در تکنیک‌های Lateral Posterior با قرار گرفتن بیمار به پهلو، تسلط جراح به فیلد جراحی بسیار مناسب است. عیب روش لترال احتمال آسیب عضلات ابداکتور است که ممکن است باعث لنگیدن شود، در حالی که روش خلفی میزان دررفتگی بالاتری دارد.

در روش Anterior بیمار به حالت طاق باز خوابیده است و از فاصله بین عضلات برای کاهش آسیب به عضلات استفاده می‌شود، با این حال عوارض بیشتری من جمله آسیب‌های عصبی، شکستگی و عفونت گزارش شده است.

شواهد مقایسه ی این رویکردها محدود است و بررسی های سیستماتیک هیچ تفاوتی در عملکرد بیمار یا میزان عارضه نشان نداده‌اند، با این حال علاقه عموم به رویکرد Anterior و تکامل فنی در این روش باعث شده است که تعداد این نوع عمل THA از میزان پیش بینی شده برای آن پیشی بگیرد.

هدف این مطالعه تعیین این است که آیا روش Anterior در مقایسه با دو روش Lateral یا Posterior با ریسک کمتر عوارض جراحی همراه است.

این مطالعه هم‌گروهی گذشته نگربین بیماران استئوآرتریت است که تحت جراحی اولیه THA قرار گرفته اند. عوارض عمده پس از عمل بین بیمارانی که جراحی Anterior و بیمارانی که جراحی Lateral یا  Posterior داشتند مقایسه شد.

عوارض مد نظر، عفونت عمقی که نیاز به جراحی دارد و دررفتگی که نیاز به جراحی ریداکشن بسته یا باز و یا جراحی اصلاحی مجدد (Revision) دارد می‌باشند.

۱۰% افراد با روش انتریور، ۷۰% با روش لترال و ۲۰% با تکنیک Posterior عمل شدند و به مدت یکسال پیگیری شده‌اند. بیمارانی که با رویکرد قدامی عمل شدند میانگین دو سال جوانتر بوده و نسبت کمتری از آنها بیماری‌های دیابت، فشارخون بالا و چاقی داشتند.

نتایج حاصل نشان داد که رویکرد Anterior با خطر کوچک اما از نظر آماری معنادار(۲% در مقایسه با ۱%) همراه بود که به طور قابل توجهی با تصور عمومی متفاوت بود.

این می تواند برای تعداد درحال افزایش بیماران مبتلا به آرتروز مفصل هیپ و جراحانی که THA انجام میدهند آگاهی بخش باشد.

چند توضیح ممکن برای ارتباط بین رویکرد جراحی و عوارض وجود دارد. عفونت ممکن است به دلیل مجاورت زخم قدامی به چین بین کشاله ران و شکم، فاسیای ضعیف‌تر برای بسته شدن عمق، استفاده از فلوروسکوپی حین عمل و زمان طولانی تر عمل باشد.

ترشحات تاندون و کپسول که بخشی از تکنیک مدرن Anterior هستند، ممکن است عامل بالاتر بودن دررفتگی‌ها باشد. قرار گرفتن در معرض فمور با رویکرد Anterior چالش برانگیزتر است که میتواند بالقوه منجر به بد قرار گرفتن اجزا، شکستگی و در نتیجه جراحی Revision در آینده شود.

گرچه شواهدی وجود دارد که افزایش تجربه با رویکرد قدامی، ممکن است برخی از این عوارض را کاهش دهد و نتایج ممکن است در جراحان مختلف متفاوت باشد، اما با توجه به این که تکنیک Anterior به احتمال زیاد توسط جراحانی که تعداد بیشتری عمل انجام می‌دهند و در مراکز آرتروپلاستی که حجم بالایی از عمل‌ها را دارند اجرا می‌شود، انتظار می رفت که عوارض بعد ازعمل این رویکرد کمتر باشند. پس بعید است که تجربه جراح یا فقدان آن نقشی در بیشتر بودن عوارض رویکرد قدامی داشته باشد.

عوارض عمده جراحی پس از THA نادر است (<۱%) .اندازه بزرگ این مطالعه تشخیص این تفاوت معنی دار در عوارض را ممکن ساخت. چندین فاکتور مرتبط با افزایش خطر عوارض پس از جراحی THA اندازه گیری و کنترل شدند. این موارد شامل چاقی مفرط، دیابت، فشار خون بالا، نارسایی احتقانی قلب، COPD، ضعف، وضعیت اقتصادی اجتماعی پایین و بی تجربگی جراح است. قبل از تطبیق، چند مورد از این فاکتورها در بیماران عمل Anterior به طور قابل توجهی کمتر بود و این گروه را مستعد ابتلا به عوارض کمتری می کرد.

در نهایت نتایج حاصل شده نشان داد که از بین بیمارانی که تحت عمل جراحی آرتروپلاستی مفصل لگن قرار گرفتند، گروهی که با رویکرد قدامی عمل شدند در مقایسه با رویکرد لترال و خلفی عوارض اصلی جراحی بیشتری بروز میدادند. اگرچه ریسک این عوارض همچنان کم بود ولی تفاوتی که از نظر آماری حاصل شد، قابل توجه بود.

این یافته‌ها کمک می کنند که تصمیم گیری درباره‌ی رویکرد جراحی آرتروپلاستی لگن، بهتر انجام شود.